ارزیابی آزمایشگاهی میزان حلالیت سمان زینک فسفات و پلی کربوکسیلات مورد استفاده در بندینگ ارتودنسی

سابقه و هدف: جهت سمان کردن بندهای ارتودنسی از سمان های مختلفی استفاده می شود. درمورد این سمان ها حساسیت حین مراحل سخت شدن، حلالیت و تجزیه سمان بعد از مرحله سخت شدن مطرح می باشد. هر یک از این موارد باعث از دست دادن اتصال بین بند و دندان، افزایش احتمال پوسیدگی و دکلسیفیکاسیون می شود. هدف ازاین مطالعه بررسی میزان تغییرات وزنی سمان های گلاس آینومر مختلف مورد استفاده در ارتودنسی بود. مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 2 نوع سمان پلی کربوکسیلات و زینک فسفات در آزمایشگاه مواد دندانی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی انجام گرفت. نمونه ها بر اساس شاخص شماره ada8 دسته بندی شده، داده های به دست آمده به وسیله بالانس الکترونیکی آنالیز شدند. در نهایت نتیجه تغییرات وزنی پس از غوطه وری در آب برای 6 هفته با استفاده از آزمون repeated measure anova توسط برنامه آماری spss (version 16) تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین کاهش وزن سمان زینک فسفات aria dent نسبت به سایر سمان های زینک فسفات در روز چهل و دوم بیشترین میزان و زینک فسفات adhezor کمترین میزان بود. میانگین اختلاف وزن پلی کربوکسیلات aria dent در روز چهل و دوم نسبت به روز اول نسبت به سایر سمان های پلی کربوکسیلات بیشترین میزان و پلی کربوکسیلات durelon کمترین میزان بود. نتیجه گیری: سمان زینک فسفات و پلی کربوکسیلات aria dent دارای بیشترین میانگین اختلاف وزن در روز چهل و دوم نسبت به روز اول در مقایسه با سایر سمان های موجود بودند.